‘Küçük Kalemler’de 2 derece

Canım Ağacım;                                                                                                                             
Öncelikle toprak anaya, kalbinde besleyip büyütmeye çalıştığı ve iki zalim elin gelip kestiği arkadaşlarına, nehirlerine, dağlarına, ovalarına, sevgiyle besleyip yetiştirdiğin renk renk çiçeklerine kucaklar dolusu merhaba!                             

Doğanın kalbi senin derinliklerine inmek istiyorum. Seni yaşamak, seni  tatmak, sana doymak geliyor içimden. Seni isimsiz kitaplardan değil, seni ansiklopedilerden değil, seni gerçekten hayata sorarak, dokunarak, görerek, hissederek öğrenmek istiyorum. Yaşam çizgimizde önceden fark edemediğimiz doğanın kalbinde, senin kalbinde şimdi ağaçların esintili gölgesinde temiz havayı cömertçe soluyamıyorum! Beni temiz havandan mahrum etme olur mu?

Sen bizi, biz cahil insanları böylesine cezalandırırken ansızın bir hüzün çöküyor yüreğime. Çevremde insanları elleri boş otururken görüyorum da işte  o zaman içimden “Çağımız insanına böylesine güzel bir yerde, doğanın kalbinde otururken bu değil de bir fidan dikmek yakışır” demek geliyor. Gözüm bazen iki  yanında  da çöp kutularının  bulunduğu kanepede, yediği  çekirdeğin kabuklarını  sağına  soluna  atan insanı “Acaba kör  müdür?” diye düşünürken karşımda bastonlu bir teyzeyi çöpünü götürüp toprağa değil de çöp tenekesine attığını görüyorum.İşte o zaman da çevresini  kirleten adama “Bu ak baston o teyzeye değil, sana yakışır ” demek geliyor içimden… İşte hayat, hayattaki insanlar da çok garip. Tıpkı senin gibi.
Geçen gün seni  görmeye geldiğimde meşe dalının yaprağının altındaki küçük papatya söyledi; yine ağlamışsın.Sana kaç kere söyleyeceğim, güzel doğanın kalbinde taht  kurmuş küçük ağacım “Ağlama” diye.Ne  yapabilirsin  ki? Seni yakıp yok etmeye çalışanlar; senin onlara verdiğin ve içlerine çektikleri her nefeste bir kez daha utanmalı.Bir kez daha anlamalılar doğanın , yeşilliklerin ve  çağlayanların değerini...Ben karşımda güçlü, sağlam ve sevgiyle dolu bir ağaç görmek istiyorum. Doğanın kalbinin her “GÜM! GÜM!” diye atışında benim ağacımın gözlerindeki ışık biraz daha parlamalı… Karşımda mutluluk veren gerçeklerden uzak, hudutsuz hayallere terk edilmiş, özlemle etrafına bakınan bir ağacım olsun istemiyorum! Biliyorum şu anda içinden şöyle diyorsundur: “Çökük  göğsümün tek canlı kalan yüreği, kırılan umudumun  dayanılmaz acısıyla atışını kaybetti.”Unutma  ki senin yüreğinin  atışı benim yüreğimin atışıdır.Zaten senin kalbin atmazsa  hayat ve evren nefes  almakta zorlanmaz mı? Gökyüzü maviliğini  kaybedip yeşillikler yeşilliğini yitirmez mi?

Doğaya can veren, hayat veren ,yaşama sevinci veren çimenler “ Yeşil ” diye ağlaşır.Mavisini kaybederek yaşamak, acı verir gökyüzüne. “Ben dumanların siyahını değil, kendi asil mavimi istiyorum” der gökyüzü.Geçen gün seni görmeye geldiğimi söyledim ya, o gün küçük papatya aynı zamanda  ormanda yangın çıktığını ve senin,dostlarının bir çoğunu kaybettiğini anlattı.Sakın  üzülüp ağlama olur mu? Unutma  ki “Kötülük ve Ölüm” senaryosunun figüranı olmaktansa “Hayat” denilen bu sahneden onurluca  ayrılmak  daha mantıklıdır biz doğadaki tüm  canlılar için…Şunu da bilmeni isterim  ki; sizin temiz havanıza ihtiyacı olan milyonlarca insan var!

Canım ağacım,sen rüzgarın önüne kattığı koca bir ağaç olsan bile insanlığa her an, her yerde ve her zaman yararlı olmaya çalış. Sen benim her şeyimsin .Hem de her şeyim…Kalemim,tahtam,sıram,masam… Ama her şeyden önce dostum, ağacım.O yüzden beni  mahrum   etme yemyeşil dallarının arasından taptaze meyvelerini  toplamaktan. Sen her zaman mücadele et ağacım! Her zaman durmadan atsın kalbin. Atsın umudunu yitirse bile doğanın kalbi! Bir gün gelecek sizlere zarar veren insanların hepsi başlarını su yüzüne çıkaracak  ve sanki   hayatlarını kurtardığımız  için bize  teşekkür edip,  yeni ufuklara  yelken  açmak üzere sürü halinde  uzaklaşacaklar. Yani bir gün gelecek çok pişman olacaklar. Hem  de çok… Şimdi son bir hışımla ayağa kalkman gerekiyor benim yorgun ama  bir o kadar  da mücadeleci ağacım…                                     

Aslında kağıda kalemle dökülecek  o kadar çok şey var ki bu zavallı, savunmasız ağaçlarımız  ve  doğamız   adına.Çiçeklerin,böceklerin,kuşların,ağaçların ve  hatta  dağların   bile  nicedir   içinden  atamadığı  bir  sonbahar  var  ve  damla  damla içlerine  saldıkları  dinmeyen   gözyaşları…Bir  doğanın   kalbinde   kilitli   kalan  duyguları…Doğa   kalbimizde   açan  avare  bir  çiçek ve  umut,gözde  parıltı  ve  dudakta  söylenilen  bir  melodi   olsun!...İşte  bunların  hürmetine  ondan  bir  demet  sevgi  de  siz  alın!

“YAŞAMAK İSTİYORUM”  DEMİŞSİN YAZDIĞIN MEKTUBUNDA. BİZLER DE BİZLER DE YAŞAMANI  İSTİYORUZ  KARDEŞİM DOĞA! ŞUNU DA UNUTMA,  BİZ İNSANLAR SENİN  KALBİN  ATTIĞI  SÜRECE  VARIZ.KALBİNİN SONSUZA DEK ATMASI UMUDUYLA!..                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   
Sevgilerimle..

Arkadaşın Sonay BARÇEDOĞMUŞ                                                        


Bingöl Kent Haber