Kayıplarını telâfi etmeleri hayli güçtür, ama böylesi durumlar için şöyle bir özdeyiş her dilde vardır: Zararın neresinden dönülürse kârdır.

Üzerinde esas düşünmenizi istediğim soru ise şu: “Kişi, örgüt, kurum veya ülke, çevresinde yaşanan değişim ve dönüşümün, kendisini tarihin dışına itmekle sonuçlanacağını anlarsa ne olur?” Öyle ya, değişim ve dönüşümün işine yaradığı unsurlar kadar değişime ayak uydurduğu halde kaybetmesi mukadder unsurlar da vardır. Değişimden en fazla zararı göreceğini anlayan bir ülke ne yapar?

Siz bir yandan düşünedurun, ben kendi cevabımı vereyim: Şu sırada İsrail ne yapıyorsa onu yapar... Yani, değişimden en fazla yararlanacağını düşündüğü ülkeye karşı kampanya açar; onun üzerinden değişim ve dönüşüme direniş başlatır.

Bazıları ABD Başkanı Barack Obama'ya bu yılın Nobel Barış Ödülünün verilmesinin anlamını bir türlü keşfedemediler. Haklılar. Obama iş başına geleli şunun şurasında bir yıl bile olmadı ve henüz elle tutulur hiçbir 'başarısı' görülmedi ABD Başkanı'nın... Ülkesinde ekonomik krizin açtığı rahnelerin üstesinden gelmeye ve artçı şokları boşa çıkartmaya çalışıyor; dışarıda ise hemen hiçbir önemli soruna dokunma fırsatı bile bulamadı.

Öyleyse neden verilmiş olabilir Nobel ödülü?

Bu sorunun tek bir cevabı var: Barack Obama hem ABD hem de dünya için köklü bir değişim vaadini temsil ediyor. Bektaşi'nin daha tatmadan masadaki ikinci şişe şarap için 'en iyi' demesinin gerekçesinde olduğu gibi: “Ötekini tattım, daha kötüsü olamaz...”

Obama'nın temsil ettiği 'değişim umudu' en çok İsrail'i rahatsız ediyor... Etmesi de doğal; çünkü George W. Bush'un başkanlığı döneminde dünyaya giydirilen deli gömleğinin üzerinde 'Made in Israel' damgası olduğu dünya tarafından algılandı. Bush'un yanında yer alan Neo-Çılgınlar vatandaşı oldukları ABD'de yönetim koltuklarında oturuyorlardı, ama gözlerini ve kulaklarını İsrail'e döndürmüşlerdi. Bush'un sekiz yıllık döneminde meydana gelenlerin hepsi birer 'Neo-Çılgınlar projesi' olarak algılandı ve İsrail'in siciline yazıldı.

ABD'nin Obama-öncesi eylemleri 'Neo-Çılgınlar'ın beklediği yönde gelişseydi, aynı Nobel Komitesi, bu yılın barış ödülünü George W. Bush'a da verebilirdi.

İsrail ve ABD'deki yandaşları yalnızca ödül kaybetmediler, dünyayı istedikleri gibi şekillendirme fırsatını da ellerinden kaçırdılar. Sekiz yıl boyunca tepe tepe kullandıkları güç bir daha ellerine geçer mi? Ya yeni güç sahipleri, değişim ve dönüşümü İsrail'in bir daha asla güç sahibi olamayacağı bir sisteme dönüştürürlerse?

Sanırım, İsrail'de karar alma mekanizmalarında görev alan siviller ve askerler şu sıralarda en çok bu soruya cevap arıyorlar; kalpleri endişeden küt küt atarak...

Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Komitesinin Gazze ile ilgili olarak hazırladığı İsrail'i şimdiye kadar hiç görülmemiş bir şiddette kınayan raporu bir ilk... Beklenen, Washington'un daha önce yalnızca sözü edilen 'Filistin Devleti' çözümünde bu kez ısrarlı olacağı ve ortaya çıkacak tablonun İsrail'in bugüne kadar gördüğü en dehşet verici rüyadan bile daha kötü bir kâbus olabileceği...

Rüzgâr İsrail'in aleyhine dönüyor ve İsrail de bunu Türkiye ile hırlaşarak tersine döndürme hayalini kuruyor.

Başarılı olamayacaktır.

Yenişafak

Savaş bitiyor.

Kandil'den ve Mahmur'dan gelerek yarın sabah Habur kapısından girecek olan grup akşama evinde annesinin yaptığı içli köfteleri yerse bu ülkede silahlar susar.

PKK'nın “silahları susturmaya hazır olduğu” mesajını verdiği bu hareketinden sonra yapılacak askeri bir operasyonu kimseye anlatamazsınız, bir operasyonun, askerlerin hayatını tehlikeye atmanın anlamı kalmaz.

Habur kapısından gelenlerin evlerine gitmelerine izin verilirse, bu yol açılırsa, ondan sonra herhangi bir PKK'lının mayın patlatmasını, bir askere ateş etmesini Kürt halkı da kabullenmez.

Yarın, o nedenle büyük bir gün bu ülke için.

Bu ülkede yaşayanlar için.

Yirmi beş yıllık kanlı bir acının sona ermek üzere olduğunun bu ülkeye müjdelenmesi.

Öğrenebildiğimiz kadarıyla iki taraf da bu büyük olaya gerektiği gibi hazırlanıp, gerekli jestleri yapmaya karar vermişler.

PKK, çatışmalara girmemiş, silaha dokunmamış bir grup gönderiyor.

Devlet açısından kabulü daha kolay, “eve gönderilmesi” daha sorunsuz bir grup bu.

Buna karşılık devlet de “gelenleri” hırpalamadan, horlamadan, sıradan bürokratik işlemlerden geçirip “dört saat içinde” evlerine yollayacak.

Ve, hepimiz için yeni bir dönem başlayacak.

Yakın tarihin en büyük olaylarından birine tanıklık edeceğiz yarın.

Ama işin tuhafı ne biliyor musunuz, Türk medyasının bu gelişmeyi algılamaması.

Dün bir tek Taraf bu haberi somut bir biçimde manşetine taşımıştı.

Bir de Radikal, bu olayı manşet haberinin içinde büyük olarak göstermişti.

Diğer gazetelerin manşetlerinde bu haber yoktu.

Yaşadığı tarihi olayı bile algılayamayan, çeşitli nedenlerle gazetecilik reflekslerini kaybetmiş, kendi kendini sakatlamış bir medya bu yeni dönemi nasıl taşıyacak?

Savaşın bitmesinin ilk işareti olan bir olayı görmezlikten gelen bir medyayla Türkiye ne yapacak?

Kendi kendini körleştirmiş, kendini dar bir ırkçılığın içine hapsetmiş medya bu ülkede yaşayan insanların dünyayı ve ülkesini, yaşanan değişimleri anlamasına nasıl yardımcı olacak?

Herhalde medya da değişecek.

Hayattan bu kadar kopuk bir şekilde mesleklerini sürdüremezler çünkü.

Medyanın söyleyemediğini dün Cumhurbaşkanı Abdullah Gül söyledi, “güzel bir olay” dedi.

Görülüyor ki devlet bu gelişmeyi taşımaya hazır.

Ankara'dan Habur'a bir merkez valisiyle birlikte bir grup gönderileceği söyleniyor.

Onlar, bir “hata” yapılmasını önleyecekler sanırım.

Böylece büyük barışa doğru büyük bir adım atılacak.

Ermenistan Dışişleri bakanı da Ermeni sınırının yılbaşına kadar açılabileceğini söyledi.

Kendi iç barışını sağlamak için önemli adımlar atan Türkiye komşularıyla da barışıyor.

Sanki Yunanistan'ı da içine alacak büyük bir örgütlenmeye doğru gidiyoruz.

Avrupa Birliği'ne benzer “uluslarüstü” bir “işbirliği”, merkezine Türkiye'yi alarak şekilleniyor.

Sınır kapılarını açıyoruz, Suriye ile sınırları kaldırıyoruz.

Bir zaman içinde diğer komşularla da sınırları kaldırabiliriz.

Bu gerçekleştiğinde nasıl muhteşem bir barış ve huzur yaşanır bu sancılı coğrafyada?

Deniz Baykal'la Bahçeli olup bitenleri kavrayamıyorlar, uzun zaman aynı pozisyonda kalmaktan siyasi kireçlenmeye uğramışlar, onları bir kenara bırakın ama samimi Atatürkçülerin mutlu olması gerekir.

Bir yandan Ortadoğu'ya, Kafkaslar'a, diğer yandan Avrupa'ya açılan, “yurtta sulh, cihanda sulh” ilkesini benimsemiş, “muasır medeniyetler seviyesine” yükselen bir Türkiye'nin habercisi bu yaşadıklarımız.

Bunları yapan ülkenin iktidarında AKP var diye mutsuz olmak biraz anlamsız değil mi?

Atatürk'ün isteklerinin gerçekleşmesi mi önemli, onu gerçekleştirenlerin kimliği mi?

Ne yapalım ki “en Batılı, en Atatürkçü” gözükenlerimiz, “gelişme” konusunda bir varlık gösteremediler, yaşananların derinliğini bile algılayamadılar.

Türkiye'nin güçlenmesini, iç barışını sağlamasını, “Atatürk'ün ve Atatürkçülüğün” yenilgisi gibi göstermeye çalışmak Atatürk'e de, Atatürkçülüğe de haksızlık olmaz mı sizce?

Atatürkçülük, Deniz Baykal'ın yaptığı gibi “daha fazla savaş” istemek mi?

Ben Atatürkçü değilim ama “samimi” olan her şeye “saygı göstermek” gerektiğini öğrenmiş yaşlı bir adamım, dine saygı göstermek için dindar olmam, Kürtlere saygı göstermek için Kürt olmam, Atatürkçülüğe saygı göstermek için Atatürkçü olmam gerekmiyor.

Nasıl bu ülkede çocuklar ölmesin istiyorsam, aynı şekilde “büyükler” de bunun tadını çıkarsın istiyorum.

Çok önemli değişimlerden geçiyoruz, yarın büyük bir gün yaşayacağız, bunun keyfine varın.

Her zaman yaşanmaz böyle şeyler.