Dünya üstüme geliyor hafız. Karanlıklar dağ oluyor, devriliyor her gece üstüme “her karanlığın, aydınlığı vardır“ deme hafız. Umudum miadını aştı bu gece.
Dalından düşen yaprak gibi rüzgarın oyuncağı oldum hafız. Neredeyim, ne haldeyim? Bilmiyorum. Düşüyor üstüme rüzgarın karanlık yaprakları “ bir gün bu fırtına diner” deme hafız. Tahammülüm fırtınayı aştı bu gece.
Dünyada yaşanılan dört mevsim varmış. Ömrüm bir türlü beşinci mevsimden çıkamıyor hafız. Hangi yöne dünsem, ne yana gitsem hep beşinci mevsim hafız.
Yazım kışa karıştı ömrümün hangi mevsimidir bilmiyorum hafız. “ Dayan nede olsa kışın sonu bahardır” deme hafız. Sabrım mevsimini aştı bu gece.
Zaman su gibi akıp gidiyor hafız. Biliyorum bir gün benimde ömrümün sonbaharı gelecek ve hayat yaprağım dalından düşecek, ölümün sıcaklığını yüreğimde hissedeceğim hafız.
Vadem ha doldu ha dolacak. O zaman bu kin, nefret, öfke niye yaşamak ve yaşatmak dururken bu ölümler, kavgalar niye sevgi ve kardeşlik dururken bu düşmanlık niye, yardımlaşmak ve hoş gürü dururken bu haset niye, dünya hepimize yeterken bu zulüm niye “en kötü yaşamak, en iyi ölümden daha iyidir” deme hafız.
Bu kirlenmiş, kan, acı kokan dünyada sabrım ve umudum bitti bu gece. Artık sonsuzluğa göç etme vaktim geldi hafız.
